Natuurlijk is het allemaal vreselijk knap, al die eerste plaatsen. Wel 5 stuks stond er op de Storks – site. En de dames met siliconen die zich hand gehaafd hebben. Ook heel netjes. Maar niemand heeft het over de honkbal Aspiranten 1!

Zij wisten weken voor het einde van het seizoen ook al dat ze tweede zouden worden in hun poule. Wat tweede maar? Ja, tweede achter Twins. Dat team uit Oosterhout heeft dit seizoen 1 wedstrijd verloren en heeft een positief runsaldo van 206! De nummer twee, en dat zijn onze aspi’s dus , komen met hun 96 er dan maar magertjes vanaf. Daar kunnen wij uit concluderen dat Twins, in een hogere competitie zeer zeker op hun plaats waren geweest. En niks ten nadele van Twins hoor, wij hebben zelf twee jaar geleden met de aspiranten ook zo’n seizoen gehad. Met onder andere een Twan Naessens, een Noah Boer, een Rutger Leliveld, een Mellin v/d Plas. Wij noemen Django Berk ook nog even. Allemaal spelers die momenteel kampioen zijn bij de junioren. Maar toen al bij de aspiranten met twee vingers in de neus en hun voeten bij elkaar gebonden wedstrijden wisten te winnen. Soms weet je gewoon niet wat een seizoen gaat brengen. Maar wat wil ik dan eigenlijk zeggen???

Ik wil alleen maar even aangeven, dat al die winnaars en bejubelden op het moment in feestgedruis en drank met gevulde koeken en zo, hun winsten hardnekkig aan het botvieren zijn. En daarbij hun lichamelijke conditie, schandelijk verwaarlozen. Vetzucht en alcohol abuses tieren op zijn weligst als de buit binnen is. Zodat vaak, het vervolg tot grote teleurstellingen gaan leiden. Het seizoen daarna lopen deze personen dan vaak met een deksel op hun neus. Dán wordt pas beseft dat het onderste uit de kan, niet hetzelfde is als het onderste uit de fles.

Maar zo niet de Aspirinos 1! Deze mannen, waarvan er velen hoogstwaarschijnlijk volgend de nieuwe junioren zijn, weten niet wat feestgedruis is. Sterker nog, zij weten niet eens wat  een winterstop is. Nog sterker, juist in de winter, is de training, waarvoor in de volle wedstrijdperiode geen tijd ,is, op z’n hevigst losgebarsten. Deze mannen gaan naar winterscholen, waarin zij 6 weken achtereen, elke dag maar weer, met 6 dagen er tussen, trainen op het infield, outfield, pitchen, catchen en nog veel ergere honkbal dingen. Nou en? Dat doen er wel meer.

Ja! Dat is zo! Maar wie gaan er zo’n drie keer per week naar de sportschool?!

Onder een schuilnaam, zodat de tegenstander er geen notie van krijgt. ”The Muscle Men” trainen onder een strakke Übersturmführer tot hun startsnelheid, op het veld, explosieve vormen aanneemt. Schuine buikspieren als snaren gespannen, triceps als hoefijzers. Ik heb het nu niet over de vorm, maar over de hardheid ervan. Conditioneel niet te slopen. De “Mason twist” is heel iets anders dan een Lemon – Gin twist! Een “Burpy” is iets anders dan vomeren door overmatige inname! Een “Lunge-walk” is geen wandeling naar een leuk restaurant voor een uitgebreide middagmaaltijd. The Muscle Men weten dit als geen ander.

En dan is het zo knap van Rutger Leliveld! De enige junior die het wel begrepen heeft. Vorig jaar geregeld last van blessures.

Gooit hij zich daarom met zijn hoofd naar voren in een neerwaartse poreuze spiraal zonder bodem naar beneden? Nee! Hij gaat vechten, vechten en nog eens vechten tot hij het van zijn lichaam wint! Hij sluit zich aan bij The Muscle Men en toont geen genade voor zijn  getarte lijf! Hij beukt het af en sloopt waar nodig! Maar wel met mate. Om daarna zijn body te laten zien wie er nou echt de baas is! Dat is de instelling waarmee je er komt. En let op mijn woorden, Rutger slaat keihard terug volgend wedstrijdseizoen.

Muscle man Jelle Bernard is al een powerhouse van zichzelf. Maar voor hem is het nooit genoeg.

Thor Kester en Sander Bruinhout. Zo snel als deze mannen rennen is voor velen een droom. Maar zij vonden dat hun acceleratie te verbeteren was. Er wordt aan gewerkt.

Rutger Leliveld. Gunt zichzelf niet eens tijd om te ontbijten. Zo graag wil hij trainen op de gym.

Timo de Graef en Floyd Droog. Een druk privé schema? Dat is voor deze mannen geen enkel probleem. Zij sluiten zich niet aan bij het helse trainingsprogramma van de übersturmführer, maar zij stimuleren elkaar naar eenzame hoogtes. Als anderen stoppen, persen zij nog net even dat laatste beetje energie eruit.

Deze mannen vragen om pijn. Als hun lichaam op is, roept hun geest nog om trainingsschema’s. Zij leven bij het oude boeddhistische spreekwoord: ”Geen pijn, geen gein.”  Hou ze in de gaten deze trainingsbeesten. Hou ze in de gaten.

Nou, dat wilde ik dus even zeggen.

Gerard.