Part one.

Laten we eens beginnen in, jawel, Oosterhout! Het pittoreske plaatsje dat bekend staat om zijn automatische urinoire doorspoel systemen. Helaas is Twins, want daar hebben we het over, niet alleen goed in spoelen, maar ook in honkballen. Zij zijn de nummer 1 in de aspiranten 1 poule. Met pas één wedstrijd verlies en de rest alleen maar volle winst met ruime marges. Onze mannen mochten aantreden. Onze huid was niet te koop, dus over hoe duur werd niet gepraat. Natuurlijk hoefden Joost en Rob het niet te hebben over motivatie. Het droop eraf. De plassen stonden enkeldiep in de dug-out.

In de eerste inning kwam Thor Kester met een honkslag op één. Helaas zit er in Oosterhout iets in het drinkwater waardoor de meeste kindertjes linkshandig worden geboren. Zo ook deze pitcher. Thor had een steelpoging gedaan, maar werd in verband met een foutbal teruggefloten. De volgende bal had Joost geen teken gegeven, maar Thor ging toch weer op dievenpad. Helaas was dat verkeerd ingeschat want die linke linkse pitcher had dit door, gooide naar honk één, en Thor werd bij het tweede honk ingesloten. Waarom dit hele verhaal? Omdat dit waarschijnlijk het enige foutje is dat die middag gemaakt zou worden. Jelle Bernard stond echt te pitchen als een beest. Luc Wiedeman, die ondanks de nodige vertraging bij de Godthard-tunnel toch gekomen was, stond, ondanks een teennagelamputatie van zijn landvoet (= de voet waar de pitcher op landt. red.) van een dag daarvoor, meesterlijk te pitchen. Dylan Buiteman heeft, tijdens alle innings die hij heeft gecatcht, één bal door laten schieten. Hulde, hulde, geef die man een Euro. Ook Sander Bruinhout liet weer zien dat er geen bal is die hem, als catcher in problemen brengt. Maar die catcher van Twins was minstens net zo goed.

En de pitchers (lefty’s alom) deden ook wat zij moesten doen. Stelen naar twee werd er door al die linkse mannetjes niet makkelijker op. Verder kan je kan veel zeggen over Twins, maar één ding is zeker, ze kunnen slaan. En helaas was hun slagkracht sterker dan die van ons team. Maar wat moet je dan doen als er een hard-hitting team tegenover je staat? Keigoed verdedigen. (Brabant dialect) En dat werd gedaan. Zo ging er een bal, met een stuit, echt hard, recht op het derde honk af. Timo de Graef dook ervoor maar via zijn handschoen sprong de bal zo’n drie meter de lucht in over hem heen. Maar daar stond korte stop Thor al achter hem om de bal te vangen, en in een streep naar het eerste honk te gooien. Ok, het scheelde een meter in het voordeel van de slagman, maar het was duidelijk dat deze mannen ervoor gingen.

Hoeveel ballen Ryan Leijendekker als rechtsvelder heeft gevangen weet ik niet maar het waren er veel. Hetzelfde geldt voor Floyd Droog als tweede honkman. Maar het bleef de hele wedstrijd die twee puntjes die wij hadden gemaakt verdedigen. Kans om uit te lopen zat er niet in. Hoewel, wij hadden een keer toch drie honken vol. Luc aan slag. En hij kan slaan. Drie wijd kaal. De volgende liet hij gaan. Dat was één slag. Je zag hem denken, gok ik nog een keer een slag of ga ik ervoor? De pitcher gooide een wijdbal, maar Luc had al besloten. Hij zou ervoor gaan. Het werd de room of de gladioelen. Hij gaf een slag, maar het werd geen gladioel. De bal ging veel te zacht op drie af. En ondanks dat Luc vol sprintte was de bal eerder op één. Derde nul.

De op één na laatste gelijkmakende inning. Het staat 2 – 2. Daar komt-ie dan, het moment van de wedstrijd! Wij moesten de tent dichthouden. Twee nullen, honk twee vol maar erger nog, dat razendsnelle catchertje stond op het derde honk, en wilde de wedstrijd binnen halen. Er volgde een harde slag ver in het linksveld. Jelle Bernard stond daar klaar en trok een sprint. Hij fieldde de bal en gooide in één beweging de bal naar Sander Bruinhout, die op dat moment de catcher was. Ik heb wel eens mensen verbaasd zien kijken, maar zo verbaasd als deze Twinny keek, zie je maar eens in je leven. Terwijl hij aan komt sliden naar de thuisplaat voor het winnende punt, wordt hij boven zijn hoofd in gehaald door de bal die Jelle aan gooide. Precies op maat! Sander zat al klaar op zijn rechter hurk, en duwde vlak voor de plaat de bal tegen de tweeling aan. Op zo’n moment ben je zo blij, dat er een oplettende en onpartijdige scheidsrechter staat. Want het was echt close. Iedereen ging volledig uit zijn of haar plaat, door het lint, en uit haar panty. Jelle sprong een gat in de lucht. Later moest er toch nog een terreinmeester bij komen omdat het toch een behoorlijk groot gat bleek te zijn. Nadat ook het lint weer gerepareerd was, de dames hun panty weer aan hadden en ons publiek weer terug was in onze plaat, moesten wij weer aan slag. Gelukkig voor de terreinmeester, maar helaas voor ons konden wij geen potten meer breken. 2 – 2 laatste inning gelijkmakend. De wedstrijd moest officieel nog zeven minuten duren. Twins mocht proberen om de verdediging te breken. Daar kunnen we kort over zijn, dat lukte ze. En toen er één loper over de plaat was volgde er meer. De spanning was weg. Het verlies was er en eigenlijk ging het toen nergens meer om. Nadat het, door weer een mooie honkslag van een Oosterhoutje, 3 – 2 werd, kwamen er in de tien minuten daarna nog zo’n 5 of misschien zelfs 6 Brabo’s over het witte zeiltje lopen. Brian vd Vlist, die al een aantal mooie honkslagen op zijn naam had staan, liet de kaas niet van zijn tosti eten. Maar hij kon als pitcher geen verschil meer maken.

Als de nabespreking in één zin klaar is, was het of heel slecht of heel goed. De zin van Joost was: “Zo verliezen is niet erg.” Dat zegt genoeg

Gerard.